Czternasty, bo nadzieja dobrze dogaduje się z alkoholem

A więc nadchodzi dzień twoich urodzin. Szykuje się melanż stulecia. Bardzo dobrze. Rób sobie, co tylko chcesz. Mnie to mało interesuje. Ja muszę ci jedynie złożyć życzenia. 

- David... - pukam do drzwi twojego pokoju. 

Zbliża się godzina dziesiąta, mógłbyś już wstać. Ale nie. Tobie się nigdy nie chciało nastawiać budzika na chociażby ósmą. Więc tym bardziej nie teraz, kiedy masz kontuzję i nie wybierasz się na trening. Ale zaraz - przecież za chwilę przyjdzie Emily i zastanie cię w samych bokserkach. O nie! Na to to ja na pewno nie pozwolę.

- Wstawaj, śpio...chu - wparowuję do twojego pokoju, z rozpędu dokańczając rozpoczęte zdanie.

Bo ty już wstałeś. I to ja, nie Emily, zastaję cię w samych bokserkach.

- Czyli już nie śpisz...

- Jak wiii...dać - ziewasz rozdzierająco. - Stało się coś?

- Eee... co? Nie. Nic. Obudzić cię chciałam - człowieku, ubierz ten pieprzony podkoszulek, bo się skupić nie mogę. 

- Aaa... No to się spóźniłaś chwilkę. Ale za to możemy sobie zjeść jakieś sympatyczne śniadanko, hmm?

- No... możemy.

- Okej, daj mi pięć minut. A! - zatrzymujesz mnie jeszcze. - Nie obraziłbym się na jajecznicę.

Pochłaniasz jajecznicę. Jajecznicę, trzy bułki z szynką, dwa kubki kawy i kawałek - tfu! - kawał szarlotki. I jak to jest możliwe, że ty masz takie boskie ciało?

Dobra, nieważne. Zajmijmy się prezentem, bo zaraz tu ta lalunia przyjdzie. Kurde, ja właściwie do niej nic nie mam, nawet mogłabym ją polubić gdyby nie... No właśnie. Cholera.

Tak. No więc ja uznałam, że ty masz wszystko - a to, czego nie masz, to tylko dlatego, że nie chcesz, bo i tak cię na to stać. Więc zrobiłam kolaż zdjęć. Coś takiego bardziej sentymentalnego. Ty, ja, Abner, Oscar i Ludy. Ty lubisz takie rzeczy.

- Davidku... Zaraz wracam, okej? - mówię i wychodzę, a po chwili wracam z ogromną kartką z brystolu całą wyklejoną zdjęciami. Chrząkam i czekam, aż na mnie spojrzysz.

- Ponieważ właśnie przybył ci kolejny roczek, to chciałam ci złożyć życzenia. Żebyś był dalej taki zakręcony i zadowolony z życia jak jesteś teraz. Żeby z twoim kopytkiem było dobrze i żebyś wykurował się na Mistrzostwa Świata i potem je wygrał. A że jesteś już bardzo, bardzo stary, to mam dla ciebie prezent, który ci może trochę przypomni, jak to twoje życie do tej pory wyglądało. Proszę. 

Bierzesz w ręce kolaż i szeroko się uśmiechasz. Oglądasz wszystko po kolei, po czym delikatnie odkładasz na stół. 

- I jak? - pytam. 

- To jest piękne. Dziękuję - szepczesz i mocno mnie przytulasz.

Tak, tak właśnie powinno być - mówi twoje serce. Słyszę dokładnie jego bicie przy swoim prawym uchu. Jest tak dobrze.

I wtedy rozlega się dzwonek do drzwi. 

Cholera jasna. 

Przecież wiadomo, kto to.

- Idę otworzyć - mówisz i rozluźniasz uścisk.

Po chwili słyszę w przedpokoju dwa głosy. Jeden ciepły, ukochany, drugi - szczerze znienawidzony. A potem po prostu idę na górę.

Dzień mija mi na nicnierobieniu. Wieczorem za to świetnie odnajduję się w roli odźwiernego. Chyba z pięćdziesiąt osób przychodzi na twoją imprezę urodzinową. A taka na przykład Emily jak przyszła rano, to została do teraz. A niech siedzi. Niech się tu nawet wprowadzi. Zaraz po mnie pusty pokój zostanie, to akurat w sam raz.

Podchodzę do stolika i robię sobie drinka. Akcję upijanie uważam za rozpoczętą. 

Po jakimś czasie dosiada się do mnie Cesar Azpilicueta. Ja już z nim chyba kiedyś gadałam. Nie wiem zresztą. Wszystko mi się już myli. Zaczyna jakiś tani podryw, ale nie mam o to do niego pretensji. Każdy szuka drugiej połówki, no nie? Chociaż osobiście radziłabym mu zagadać do kogoś trzeźwego. Po jakimś czasie przepraszam go i idę na górę. Znaczy - wspinam się, wczołguję - jakkolwiek tego nie nazwiemy, w każdym razie udaję się do swojego pokoju. A potem kładę się na łóżku i zasypiam jak małe dziecko.

__________

Tracę ostatnio serce do tego opowiadania. Chyba dlatego, że tak im taki scenariusz wydarzeń zaserwowałam.